Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Quid nunc honeste dicit? Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Sed quid sentiat, non videtis. Duo Reges: constructio interrete. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem.

Bork: At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.
Quis istum dolorem timet?: Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.
Quid Zeno?: Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.
Bork: Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.

Inde igitur, inquit, ordiendum est.

Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Tenent mordicus. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?
Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor;
Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt?
Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.
Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?
Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?

Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt.

Equidem e Cn.
Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M.
Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.
Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.

Quae possunt eadem contra Carneadeum illud summum bonum
dici, quod is non tam, ut probaret, protulit, quam ut
Stoicis, quibuscum bellum gerebat, opponeret.

In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et
divinum putaverunt.

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Summus dolor plures dies manere non potest? Prave, nequiter, turpiter cenabat; An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur?